Superstar: The Karen Carpenter Story

Data:
Ocena recenzenta: 8/10
Artykuł zawiera spoilery!

Film opowiada historię Karen Carpenter, tworzącą rodzinny duet The Carpenters. Piosenkarka była jedną z pierwszych ofiar anoreksji. Zmuszana do niesamowicie ciężkiej pracy przez brata, a częściowo także przez pozostałych członków rodziny, została doprowadzona to wycieńczającej organizm, ale również i psychikę, choroby. Śmiertelne przypadki ofiar anoreksji zmuszają do refleksji oraz zadawania pytań dotyczących traktowania swojego ciała, postrzeganego często jako Boskie dzieło (wszak stworzone na obraz i podobieństwo samego Boga), w sposób tak bardzo wyniszczający i absurdalny.

Karen została ukazana jako ofiara kultu zgrabnego ciała i przemysłu rozrywkowego. Padła ofiarą kultury, która ją wykreowała. Młoda kobieta histerycznie zapragnęła zapanować nad swoim ciałem, nie idąc na żadne kompromisy. To poczucie samokontroli jest bowiem pożądanym uczuciem niemal wszystkich osób chorujących na anoreksję. Nad niczym nie może tak bardzo zapanować, jak nad własnym ciałem. Ta samokontrola oczywiście jest złudna, gdyż doprowadza do autodestrukcji.

Cały czas należy jednocześnie pamiętać, iż Haynesowi nie tylko zależało na skupieniu opinii publicznej na problem anoreksji czy złudnym przemyśle rozrywkowym. Przesłania filmu trzeba szukać jeszcze głębiej niż ta zewnętrzna warstwa.
Kim była Karen? Piosenkarką u progu kariery, włożoną w ramy modelowej młodej Amerykanki, której wizerunek był pożądany przez konserwatywną część USA. Określenia, takie jak „goody – goody”, „fresh” czy „sweet”, które do niej przylgnęły nie spowodowały, że Karen poczuła się kimś wyróżnionym. Wręcz przeciwnie, czuła się zaszczuta. Nie odpowiadała jej narzucona przez normatywne społeczeństwo rola „dziewczyny z sąsiedztwa”. Pragnęła sama o sobie decydować. To zderzenie dwóch zupełnie odmiennych stanowisk, sprawiło, że Carpenter uciekła w anoreksję.

W Superstar: The Karen Carpenter Story nie odnajdziemy elementów charakterystycznych dla tematyki New Queer Cinema. Pozwala to na interpretowanie filmu w bardziej złożony sposób. Film nie przedstawia anoreksji jako choroby cywilizacyjnej. To raczej metafora. Karen jako ofiarą kultu gwiazd popkultury, ukazuje mechanizmy konsumpcyjnej społeczności, narzucającej zarówno określony wizerunek ciała kobiecego, jak i model młodej żony – opiekującej się troskliwie mężem i dziećmi. Wyszukujemy w tej chorobie odniesień do dyskursu na temat patriarchalnego modelu rodziny. Z drugiej strony dotykając samej istoty anoreksji, dostrzec można jak w jaki sposób choroba zabija kobiece cechy. Związane jest to także z aspektem seksualności. Kobiety pozbawione walorów utożsamianych z kobiecymi wyzbywają się erotyzmu. Jakkolwiek erotyzm miałby łączyć się z cielesnością, anorektyczki pragną zaprzeczyć swojej własnej seksualności. Pozbawione atrybutów kobiecości stają się ludźmi niejako pozbawionymi płci. Ten patologiczny obraz wyidealizowanego wizerunku ciała jest spotęgowany zastosowaniem przez Haynesa nie żywych aktorów, a lalek Barbie, które od początku ich powstania miały nieść przyjemność na poziomie estetycznym bawiącym się nimi małym dziewczynkom. Zabawki umieszczone w malutkich dekoracjach nie poruszają się w skomplikowany sposób, a wręcz przeciwnie animowane są jak najprostszymi środkami. Poprzez te zabiegi mamy wrażenie totalnej umowności, inscenizacji. Dodatkowo te miniaturowe pomieszczenia bohaterów wywołują uczucie klaustrofobii. To, czego jesteśmy świadkami – tragedia Karen Carpenter, mimo że oparta na prawdziwej historii piosenkarki, jest paradoksalnie czymś symulowanym. Symulowanym jak lalki w sztucznie wykreowanej przestrzeni.

"The Karen Carpenter Story" to telewizyjny film z 1989 rou. IMDb określa go jako
" Story of the meteoric rise and sudden fall of Karen Carpenter, who became a famous singer before battling anorexia and bulemia. "
Scenariusz powstał we współpracy z Richardem Carpenterem - jej starszym o cztery lata bratem. Według Wikipedii
" Nieco cukierkowy obraz sceniczny duetu nie przeszkodził filmowi w odniesieniu światowej kariery. "
W mojej pamięci zapisał się moment, kiedy w polskich środkach masowego przekazu ukazała się wiadomość o przedwczesnej śmierci 33-letniej artystki, mówiono wtedy o zgonie spowodowanym wadą serca, a przedstawiając jej biografię podawano informację o alkoholiźmie brata.
W świecie filmu Karen znana jest z wykonania piosenki do filmu "Szkoła kowbojów" Stanleya Kramera z 1971 roku (oryginalny tytuł "Bless the Beasts & Children") nagrodzonym nagrodą specjalną na Berlinale 1971. Tytułowa piosenka była nominowana do Oskara i nagrody Grammy.

Dodaj komentarz